Dat ik zwanger ben heb je als het goed is al meegekregen via Instagram of mijn vorige blog. Op dit moment ben ik zelfs al 18 hele weken zwanger en 2 dagen. Nog maar 22 weken te gaan om het zo maar te zeggen.
De reden dat ik deze blog schrijf is eigenlijk om het een en ander even van me af te schrijven. Het heeft vrij weinig te maken met een recept of met gluten maar toch besluit ik het met je te delen omdat het toch om mijn leven gaat. Daarnaast heerst er blijkbaar zo’n mega taboe op het niet hebben van een roze wolk dat ik juist vind dat ik het moet delen.
Welke roze wolk?
Als mensen erachter komen dat ik zwanger ben vinden ze het altijd super leuk! Begrijpelijk natuurlijk want het is toch echt wel speciaal en bijzonder dat ik zwanger ben geworden (1 op de 6 vrouwen heeft hier dus moeite mee!), maar om nou de stempel ‘leuk’ erop te drukken vind ik ook wat te ver gaan.
Ik zit namelijk niet op de roze wolk. Ik had gehoopt dat ik de hele dag vrolijk rond zou lopen en intens gelukkig zou zijn met deze hele periode. Uiteraard wil ik ervan genieten maar dat is vele malen makkelijker gezegd dan gedaan.
In plaats van de roze zwangerschapswolk hangt er bij mij een zwarte wolk boven het hoofd. Niet elke dag, maar wel echt te vaak. Zo vaak dat ik dus nu officieel een zwangerschapdespressie heb. Ik wist wel dat een postnatale depressie bestond maar ook tijdens de zwangerschap kan je dus hartstikke depressief zijn en raken.
Mijn depressie
Ik vind het best een dingetje dat ik het namelijk hard op zeg – of nou ja, zo online zet. Misschien dat als ik het met jou deel ik dan iets minder lastig ben voor Jeroen. En dat is ook wel fijn denk ik.
Ik heb dus een depressie en dat is stom. Bij een ieder uit de depressie zich natuurlijk anders. Bij mij is het vooral heel veel huilen, je niet fatsoenlijk meer kunnen concentreren, extreem snel gestrest zijn, de Carlijn die ik was – vol enthousiasme, energie en vrolijkheid – is er zelden nog. Ik ben heel snel moe, wil het liefst de hele dag onder mijn dekentje kruipen en in bed blijven liggen. Maar daar schiet ik natuurlijk niks mee op, dat weet ik ook wel ergens. Misschien ken je het wel maar je zit de hele dag te malen in je hoofd en afspreken met mensen is eigenlijk al teveel gevraagd.
Het leven is gewoon echt oprecht een stuk minder leuk. En ook mijn zwangerschap is gewoon niet leuk. Dat de hormonen volledig de overhand hebben dat merk ik. Vooral in mijn hoofd en dat is jammer!
En nu?
Uiteraard blijf ik hier niet bij zitten – zo ben ik dan ook wel weer. Ik kan me er namelijk best wel goed bij neerleggen dat ik hier hulp bij nodig heb. Heb ik buikpijn dan kan ik dat zelf vaak met voeding oplossen maar op het moment dat mijn hoofd gekke dingen gaat denken dan heb ik daar gewoon hulp bij nodig. Zo gezegd zo gedaan en is er vanaf maandag echt hulp en mag ik naar de POP-poli. Een gezellige polikliniek voor vrouwen met psychische problemen rondom hun zwangerschap. Ik ben reuze benieuwd en mag daar maandag terecht voor een gesprek en intake.
Laten we hopen dat ik hier nog uit ben voordat de zwangerschap voorbij is en ik toch nog kan genieten van de mega enthousiaste baby in mijn buik!
