Normaal gesproken ben ik hartstikke blij dat ik een horecazaak heb. Ik vind het oprecht een van de leukste dingen om te doen. In januari en februari dit jaar ging het echt lekker. We draaiden de keuken goed. Aan de voorkant liep alles, de omzetten waren er ook zeker en het was altijd zo gezellig. De gasten kwamen vaker, waren positiever en ik ging bijna altijd (hé, iedereen heeft wel eens zin om op de bank te blijven hangen) met zin naar de zaak.
Het is namelijk echt super gaaf om een eigen horecazaak te hebben. Het is keihard werken maar heerlijk werken! Ik doe het met alle liefde.
De week voorafgaand aan 15 maart merkten we het al. Het was rustiger in de zaak. Je merkte wat angst bij gasten je keek mensen automatisch aan die onwijs aan het snotteren waren. Het voelde ineens niet zo veilig meer.
Dat heel Nederland in lockdown ging snap ik heel goed. Dat was onvermijdelijk. Wat er in de eerste lockdown allemaal gebeurd is, is prima. Er waren regelingen, het was naar maar we kwamen eruit.
Op 1 juni mochten we weer open! Woohoo… een knetterdrukke en super leuke dag die ik altijd vergelijk met de dag waarop koeien voor het eerst weer naar buiten mogen. Het was zó gezellig, voelde bijna zoals vanouds.
Maar het was niet zoals vanouds. We moesten The Food Club openen met 18(!) plekken minder. Dat lijkt niet zoveel maar als je weet dat we er nu nog maar 28 overhebben betekent het dat we ruim 39% van onze plekken kwijt geraakt zijn. Er kwamen schermen in de plaats, extra desinfectie en het non stop uithangen van ‘handhaver’.
“Nee, we nemen geen reserveringen aan van meer dan 6 personen.” “Nee, we maken geen uitzonderingen.” “Nee, meerdere volwassen broers/zussen zijn geen huishouden.”
Het was zwaar, soms wat minder leuk maar hé, we hadden nog steeds lol en plezier in ons werk. Want we mochten doen wat we leuk vonden: werken. En ja, dat we op een gegeven moment met een mondkapje/schermpje op gingen werken was prima. Ook dat hadden we er voor over.
En toen kwam de volgende ‘gedeeltelijke lockdown’. Ik begreep echt dat de horeca als een van de eerste dicht ging. Iemand moet de lul zijn, en wij waren dat. Prima, so be it. Maar dat ik gekscherend zei: ‘ik heb mijn laatste werkdag van het jaar gehad’ was eigenlijk bedoelt als grapje. Want zo gek zou het toch niet lopen?
Ondertussen zijn er sinds 14 oktober een hoop dingen verandert. Ons werk nu bestaat uit afhaalmaaltijden verzorgen. Ineens moeten we concurreren met alle partijen die afhaalmaaltijden verzorgen, en dat zijn er nu belachelijk veel. En waar mensen eerst heel veel bestelden hoor ik bij veel collega-ondernemers ook dat mensen een beetje afhaalmoe worden (is dit het nieuwe van 2020?). Voor wie zijn we dan nog aan het koken? Voor de vriezer en de prullenbak?
Nu werken we een paar uur per dag voor een omzet die niet eens in de buurt komt van wat we hadden. We ‘werken’ om de rekeningen te betalen. En dat gaat, maar leuk is absoluut anders. We zitten nu vast in een baan die we absoluut niet leuk vinden.
En laten we eerlijk zijn, thuiswerken als horeca-ondernemer is niet te doen. Je man een biertje serveren is gewoon niet hetzelfde. Al zal je hem daar niet over horen klagen.
Waar mensen zeiken over het sluiten van de horeca gaan mensen ook wel massaal de stad in om te shoppen waarbij sommige vinden het nog steeds niet nodig om met een mondkapje te lopen. Of in de rij staan voor de Efteling. Want dat is nu echt noodzakelijk. Ik zou dat ook met alle liefde doen maar dat doen we niet. We bestellen zoveel mogelijk online en we blijven zoveel mogelijk thuis. Want we willen zo snel mogelijk weer open kunnen.
Ondertussen ben ik gewoon boos en teleurgesteld.
Over de drukte op Black Friday ga ik niet eens beginnen.
Als je het aan mij vraagt zijn er nog maar een paar dingen te doen; OF een volle keiharde lockdown (voor letterlijk alles behalve supermarkten en apotheken) om nu zo snel mogelijk de besmettingen te stoppen OF alle retail nu sluiten en de horeca weer open.
Want ik – en ik hoop jij ook – zou het jammer vinden als er horeca-ondernemers met liefde voor het vak zijn de witte vlag moeten hijsen.
En beste Mark, aangezien we toch in een situatie zitten waarin we niet weten wat het beste werkt stel ik een koersverandering voor. Horeca open, winkels dicht.
Wel zo eerlijk toch?
