Je hebt wellicht via instagram al meegekregen dat ik weer zwanger ben! Voor degene die net inschakelen en denken waarom schrijf je hierover? Omdat ik zwanger ben EN een zwangerschapsdepressie heb. Iets wat ik de vorige zwangerschap ook al gehad heb en waar ik nu helaas weer aan moet geloven. En het heeft mij (en gelukkig ook anderen die in hetzelfde schuitje zitten) erg geholpen om er open over te zijn.
Het is dan ook tijd voor een update want hoe gaat het met me? Hoe is het om voor de tweede keer een zwangerschapsdepressie te hebben en wat gaat er door mijn hoofd heen? Hoe vind Jeroen (mijn man) het?
Ik neem je even mee in de afgelopen weken. Ik ben nu 26 weken zwanger (thank god dat we al over de helft zijn en het derde trimester in zicht is!) en op dit exacte moment gaat het goed met mijn depressie. En dat moet je eigenlijk zo zien: de depressie is er zeker maar wordt op dit moment voldoende onderdrukt door de medicijnen (citalopram druppels) dat ik geen depressieve klachten heb en me mentaal goed voel.
Maar 3 weken geleden was het een ander verhaal. Toen heb ik het dieptepunt bereikt waar ik misschien wel zo bang voor was. Van een hele avond huilen tot zo boos zijn en ga zo maar door.
Ik typte toen al een klein stukje om even een kijkje te geven in mijn gedachten van toen:
“Wat is het zwaar. Zowel voor mij als voor Jeroen en voor iedereen die om me geeft en me ziet ‘aftakelen’. Mensen zien me zo langzamerhand steeds verder het diepe dal in gaan. En soms kom ik weer wat omhoog vanwege de anti depressiva maar het wil niet.”
Ik voelde me verloren, extreem verdrietig en was ten einde raad. Het enige wat ik wilde was alles laten vallen en in bed liggen. Gewoon met mijn hoofd nog net onder de dekens uit en dan hopen dat de dagen snel voorbij vliegen.
Jeroen trok aan de bel en vond dat ik zowel de psychiater als mijn ouders moest bellen want het kon niet meer zo. Mijn reactie was eigenlijk dat ik schrok en begon te huilen maar ook wel ergens besefte dat het goed was dat hij dit zei.
Uiteindelijk is de medicatie weer iets verhoogd (ik zit nu – na 26 weken – pas op 10 citalopram druppels per dag) en gaat het nu weer ‘goed’.
Maar man, dit was wel waar ik bang voor was toen ik nog niet zwanger was. Want wie zet nou weer alles op het spel om nog een keer zwanger te worden? Nou wij dus. De wens was groter dan de tegenzin in een volgende depressie. Dat is eigenlijk de enige uitleg die er is.
En het verschil met de vorige keer? Daar zagen we de depressie niet aankomen, de anti depressiva hebben we toen niet opgebouwd waardoor ik 3 dagen er helemaal af lag en super onder invloed was. Nu is deze dosis opgebouwd in 20 weken tijd – en alleen indien nodig. Ik loop sinds week 6 bij de POP-poli en de psychiater en ze houden me strak in de gaten!
Met de dip van 3 weken geleden is het nu zelfs elke 2 weken tijd voor een afspraak. En dat is oké. En deze keer is het ook voor mij oké om aan de anti depressiva te zitten terwijl ik zwanger ben. De baby moet straks 12 uur onder controle staan maar dat mag dus ook thuis (en waarschijnlijk door de kraamzorg of verloskundigen)! De stress die een depressie met zich mee kan brengen is gevaarlijker voor een ongeboren baby dan deze anti depressiva. En gelukkig maar.
Al met al gaat het dus oké. Geloof me, zwanger zijn vind ik nog steeds verschrikkelijk maar zo zwart als het dal de vorige keer was zo zwart is het gelukkig op dit moment niet!
