Eigenlijk klopt de titel ‘zwangerschapsupdate’ niet helemaal meer want ondertussen ben ik dus van enorm zwanger naar full on mama gegaan. Onze super knappe – mooiste baby van de wereld – zoon is er! Hij heet Pim, is knetter tevreden, huilt amper, slaapt goed ’s nachts en drinkt als een tierelier. Topventje dus.
Maar ik neem je eerst nog eventjes mee terug de tijd in. Want mijn laatste update was met 38,5 week. Toen ik dat schreef hadden we al een datum staan waarop ik ingeleid zou worden. Dat haalde voor mij de druk eraf. Ik wist dat er een eind zou komen aan deze mega ellende. De horror die zwangerschapsdepressie heet.
Ik was gelukkig al hartstikke inleidbaar en het belangrijkste van alles: de kleine man was helemaal af. Alles erop en eraan en goed functionerende longen. Vanuit het ziekenhuis deden ze er totaal niet moeilijk over en iedereen wist het. Het was goed zo. We hebben het mega veel oefen- en voorweeën gegeven en de kans dat ‘ie zelf nog zou komen voor week 39 was ook zeker aanwezig. Maar het was tijd om hem in mijn armen te sluiten. Pim mocht ter wereld komen!
Het waren een paar spannende laatste dagen maar ergens had ik ook een kalmte. Ik vergat oprecht twee dagen voor die tijd mijn antidepressiva en besloot dat dat het moment was dat ik ermee stopte. Gelukkig had ik totaal geen ontwenningsverschijnselen en dat is wel prettig.
Uiteraard was er ook gezonde spanning voor de bevalling. Ik hoorde maandag 1 april pas exact wat het plan de campagne was. Op 2 april moesten wij ons om 8.30 in het ziekenhuis melden. Dat is gek hoor. Dan weet je gewoon dat je het ziekenhuis in gaat zonder baby en naar huis gaat met een ventje.
De bevalling was een oprechte hel. Veel complicaties en uiteindelijk valt het in de categorie ‘zware bevalling’. Kon er ook nog wel bij. Typische afsluiter voor 9 maanden afzien, ook even een helse bevalling. Maar goed, op 3 april 2019 om 1:21 werd ‘ie geboren!
Onze lieve mooie en super knappe Pim!
En de depressie…
Pim is alweer meer dan twee weken oud en heeft ons leven even op z’n kop gezet. Wat een heerlijke maar ook extreem overweldigende periode en gevoelens komen er los. Jeetje man.
Maar de depressie is weg. Mijn lijf is weer van mij. Mijn hoofd denkt gewoon wat ik wil en niet wat ‘ie zelf bedenkt. Naarmate de dagen vorderen merk ik dat ik weer meer Carlijn ben. Maar het verschil werd al gemaakt direct na de bevalling. Ik was zo opgelucht, mijn placenta (dé zak met al die klote hormonen) was eruit en ik dacht ‘ha! Daar gaat ‘ie’.
Verwerkingsproces
Het gekke is dat ik nu ZO anders (of normaal) ben dat ik – en vast ook mijn omgeving – er zelf weer aan moet wennen. Daarnaast moet ik ook echt enorm verwerken wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. Dat is ook een proces wat nog wel even zal duren. Ik weet ook dat je niet te lang bij het verleden stil moet staan en vooral lekker vooruit moet kijken.
Toch is het gek dat als ik naar de afgelopen periode kijk waarin mijn depressie begon, het bizar is dat het een nachtmerrie lijkt. Dat ik me nu niet eens kan voorstellen dat ik het leven niet meer zag zitten. Dat alles zo intens kut was. Natuurlijk kan je verklaren waar het door komt – medisch gezien was een van de (of de mega hoeveelheid) hormonen de boosdoener – maar toch is het nu voor mij bijna onbegrijpelijk.
Ergens schaam ik me dat ik dit mezelf maar vooral Jeroen en mijn hele omgeving heb aangedaan. Ik weet ook dat ik er niks aan kan doen maar man, wat een bizarre tijd. Ik moet het op me in laten werken en een plekje geven. Dat vraagt tijd maar dat komt goed.
Voor nu kunnen we – hopelijk doe je met me mee – het glas (alcoholvrij wel want ik geef borstvoeding) heffen op mij. Welkom terug.
