Het is vrijdagavond en mijn wangen en ogen voelen wat droog van de hoeveelheid tranen die deze hele week over mijn wangen zijn gerold. Wat een enorme kutweek is dit zeg. Ergens doekjes om winden doe ik toch al niet zo vaak en het leek me wel zo lekker dat je gelijk weet hoe de vork in de steel zit. Je mag best weten dat ik er echt extreem klaar mee ben.
Het ging namelijk oké. Het was stabiel slecht. Maar wel stabiel. Elke maandag had ik mijn slechte dag (na een weekje werken) en daarna ging het weer wat beter. Maar deze week is het totaal niet meer stabiel. Ik zit er gewoon weer volle bak in. In de depressie. Niet meer in mijn grijze wolk maar gewoon met een zwarte wolk.
De week begon met het gevoel van alleen voelen. De blue monday was voor mij behoorlijk zwart. Ik was extreem prikkelbaar en alles was gewoon heel lastig die dag. Ik schreef er een kort stukje over dat duidelijk uitlicht wat er in mij omging:
Ik voel me alleen
Alleen in mijn fysieke strijd
Alleen in mijn spijt dat ik zwanger ben geworden
Alleen in mentale strijd – niemand ziet hoe donker het echt is
Alleen in stilstand. Het is voor mij wachten tot de wolken verdwijnen. Iedereen en alles KAN verder gaan, behalve ik. Ik moet wachten tot het eindelijk over is en de zon weer gaat schijnen.
Je hebt van die dagen..
Het is ‘gelukkig’ niet de hele dag donder en bliksem in mn hoofd. Er zijn ook prettige momenten waarbij ik even niet aan allemaal stomme dingen denk. Even gewoon lekker focussen op ontbijt draaien in de zaak, taarten bakken of cappuccino’s bakken.
Het zijn van die dagen als vandaag die zo’n enorme smet op de zwangerschap zijn. Vandaag wilde ik niet meer zwanger zijn. Heb ik de woorden ‘inleiden’ in één zin gezegd met ‘dan ben ik er tenminste zo snel mogelijk vanaf’. Vandaag werd ik wakker met onrustige benen en strakke kuiten (paar keer last van gehad ’s nachts nu). Vandaag dacht ik ‘waar doe ik het in hemelsnaam allemaal voor?’. Vandaag zag ik echt oprecht niet meer een lichtje aan het eind van de tunnel. Ik kon me niet voorstellen waarom iemand in hemelsnaam kinderen zou willen? Vandaag was het me allemaal teveel, liep ik met tranen over mijn wangen naar huis. Brak ik helemaal toen Jeroen thuis de deur open deed. Vandaag was de dag dat ik zelfs weer wilde beginnen met anti-depressiva. Puur om de scherpe randjes eraf te halen want dit is niet leuk.
Ik vraag me echt oprecht af waarom ik zo graag zwanger wilde worden. Duizend mensen kunnen tegen me zeggen dat het allemaal de moeite waard is, dat ik het allemaal vergeet zodra ik de baby in m’n handen heb. Ze kunnen zeggen dat je het straks allemaal vergeet maar goed, dat is straks. Het is hetzelfde met die verdomde roze wolk. Je leest en hoort het zo ontzettend vaak en wat blijkt? Dat hele ding bestaat niet. Niet als je het aan mij vraagt. Dus ja, wat er straks gebeurd. We moeten het nog maar zien. Die baby komt er op een dag uit en daar kijk ik naar uit. Dat is hopelijk de eerste dag waarop de echte Carlijn weer naar voren kan gaan komen. En hopelijk vergeet ik deze horror allemaal – ik ga er niet vanuit. Ik schrijf ook expres deze blog omdat ik het niet wil vergeten. Mochten we ooit nog eens denken (wat ik me niet voor kan stellen) dat we nog een poging gaan doen voor een baby dan lees ik dit weer terug.
Je kan door een extreme hel gaan waarbij je volledig de weg en jezelf kwijt bent – don’t do it again. De roze wolk? Die bestaat niet hoor. Niet in mijn wereld.
