De vorige update was op 2 december en daar blikte ik terug op de afgelopen twintig weken. Nu zitten we alweer op week 26,5(!) en gaat de ene week mega snel voorbij, is de andere week gevuld met zwarte wolken en zijn de toiletpot en ik weer wat vaker samen te spotten.
Je hebt vast meegekregen dat het kotsen rond week 21 gestopt is! Mega fijn! Ik kon weer gewoon eten. Kwam lekker aan en zat al snel 2 tot 3 kilo boven m’n startgewicht (woop woop!). Maar sinds begin week 26 is het tij weer gekeerd. Ik hang weer vaak – bijna elke dag een keertje – boven de pot en moet heel erg opletten met de hoeveelheden die ik eet. Helaas kan ik maar één boterham per keer eten (ondanks de trek en zin in eten) en moet ik er niet gelijk een groot glas water of thee achteraan drinken want dan zie ik het gewoon weer terug. Zo jammer dit! Dus je snapt vast dat ik weer iets afgevallen ben en dat het startgewicht weer bijna in beeld is. Het enige wat hier misschien positief aan is, is dat ik straks (na de bevalling) dan niet bang hoef te zijn dat ik nog mega veel moet afvallen.
“Hoe gaat het met je?” Dat is de vraag die ik redelijk vaak krijg. Natuurlijk heb ik niet onder stoelen of banken gestoken dat het soms gewoon even helemaal ruk is. Ik heb dan ook nooit hetzelfde antwoord klaar voor mensen. Het ligt namelijk echt aan het moment. Ik vatte het laatste bij de psychiater eigenlijk best leuk samen. ‘Het gaat stabiel matig’. Er zijn dagen die nog steeds niet echt leuk zijn, er zijn ook dagen waarin ik ‘nergens’ last van heb. Maar goede dagen? Daar doe ik eigenlijk nog steeds niet echt aan.
Accepteren moest ik blijkbaar even leren
Het is gewoon echt geen pretje. Die klote depressie. Het is iets wat terug blijft komen. Het accepteren van het feit dat het even kut gaat, dat ik weer even een zwarte wolk boven me heb hangen is gewoon erg moeilijk.
Ik vind het namelijk heel erg lastig dat elke dag in de zwangerschap gewoon anders is. Wat zeg ik? Het kan in de ochtend extreem slecht gaan, in de middag klaart de boel weer op en dan in de avond stort ik weer helemaal in. En de lichamelijke ongemakken zijn ook elke dag weer anders. Hoe ga je daar nou normaal mee om?
Van de week zat ik bij de psychiater en die was eigenlijk wel tevreden. Ik heb me er ondertussen een klein beetje bij neergelegd dat het gewoon zo is. Dat het kut is, dat ik het echt oprecht haat om zwanger te zijn en dat de depressie pas weer weg kan gaan zodra onze kleine vent in onze armen ligt. Maar dat duurt helaas nog even. Noem het acceptatie. Noem het overleven. Wat jij wilt.
Het ligt niet aan mij, maar aan de zwangerschap. Dat waren de woorden van de psychiater. En dat is ergens wel prettig om te horen. Mijn hoofd gaat dus echt mega slecht op hormonen. Gek eigenlijk omdat het 100% natuurlijk is, maar goed. De ‘schuld’ kan dus naar de hormonen. Leuk dat ik ‘iets’ de schuld kan geven maar ik schiet er natuurlijk niks mee op.
Wie weet denk ik op een dag ‘goh.. ik zou eigenlijk nog wel een poging willen wagen om zwanger te worden’. Dan heb ik altijd dit naslagwerk die me weer met twee benen op de grond kan zetten. Natuurlijk kan het anders gaan – elke zwangerschap is anders. Maar dan nog. Stel het is wel hetzelfde waarom zou ik dan weer voor 9 maanden hel gaan?
Van deze hele situatie kijk ik wel echt anders naar een zwangerschap. Er wordt – in mijn ogen – veel te veel over de roze wolk gepraat en online lees je eigenlijk nergens terug dat het ook gewoon echt stom kan zijn. En ik weet dat mijn blog niet een blog is die gelezen wordt door zwangeren.. Het onderwerp blijft toch met name glutenvrij alleen is dit een lekkere uitlaatklep voor me. Maar toch, ik hoop dat als er maar één iemand geholpen wordt door mijn verhaal dan heb ik mijn doel bereikt. Als ik er op een andere manier naar kijk dan help ik mezelf door de boel hier op te schrijven! Winst behaald dus!
En hoe zie ik de toekomst?
Je hebt altijd zo’n beeld in je hoofd van hoe je wil dat je leven eruit ziet. Als ik dan ons leven bekijk dan stel ik me altijd twee jongetjes voor. Geen idee waarom, maar zo’n gevoel had ik altijd. Als je het me nu vraagt blijft het er bij één. Één klein jongetje die ik op de wereld gezet heb en de allerliefste dochter die ik er als cadeau bij heb gekregen. Nou ja, één hebben we eigenlijk al niet, maar goed. Ik schrijf dit bewust op omdat ik me niet kan voorstellen dat ik ooit nog een keer zwanger zou willen worden. Het is gewoon echt oprecht niet leuk. Dus de toekomst? Dat is denk ik gewoon een mega leuk gezin zijn met z’n 4tjes.. en af en toe met z’n 3tjes..
Dit was ‘m weer even voor nu! Ik wens je een fijne avond en tot snel!
Liefs, Carlijn
