We zijn – op het moment van schrijven – 13 dagen verder dan mijn vorige zwangerschapsupdate. Ik vertelde je over mijn zwarte wolk. Over het niet leuk vinden van de zwangerschap en over mijn zwangerschapsdepressie.
De reacties
Als je een blog hebt én je zet ook nog online dat je een zwangerschapsdepressie hebt dan kan je natuurlijk reacties verwachten. Ik heb me echt oprecht verbaasd over de hoeveelheid reacties en lieve appjes die ik kreeg! Duizend maal dank daarvoor. Ik ben ook geschrokken over het aantal dames dat gewoon aangeeft helemaal geen gezellige zwangerschap gehad te hebben. Dat aantal is volgens mij ZO groot dat ik me afvraag waarom de ‘roze wolk’ eigenlijk nog bestaat. Want velen van jullie vonden het heel naar, zijn ook niet blij geweest, hebben ook de POP-poli bezocht of zijn ook onder behandeling geweest van een psychiater. Ik vind de hoeveelheid vrouwen zo groot dat ik het juist nog belangrijker vind om dit te delen. Een heel klein beetje voor mezelf – maar vooral voor degene die het ook net zo zwaar heeft (of heeft gehad als ik).
De eerste intake
De psychiater stond afgelopen maandag op het programma. Voor het allereerst op de afdeling psychiatrie in het ziekenhuis. Daar heerst toch een andere sfeer dan bij de geboortezorg (daar zijn de meeste toch best wel heppie de peppie). Het is er niet echt gezellig.
Nadat we plaats mochten nemen aan de tafel kwam het allemaal even bij me binnen – ik zit gewoon bij een psychiater vanwege omdat mijn hormonen me het leven zuur maken. En dan heb ik het nog niet eens over het kotsen. Het kwam binnen en ik vind het nog steeds heftig. Gelukkig stonden er tissues en had ik waterproof mascara op want daar kwamen de waterlanders. Ik heb alles op tafel gegooid, wat ik dacht, waar ik bang voor was, wat we allemaal gedaan hebben de afgelopen jaren – en ja, er is best veel gebeurd in de laatste paar jaar) – wat ik verwachtte van deze behandeling en wat ik voor oplossing zag. Uiteraard heeft Jeroen ook zijn visie op het verhaal gegeven.
Daarna hebben we met z’n vieren – de psychiater, assistent arts, Jeroen en ik – een plan de campagne gemaakt; ik begin maandag (de 19e) met antidepressiva.
Antidepressiva tijdens mijn zwangerschap
Dat ik geen voorstander ben van pillen is bij vele wellicht bekend. Ik los het liever op natuurlijke wijze op. Maar dit keer kan dat niet. Ik heb geen idee hoe ik deze depressie op natuurlijke wijze moet tackelen. Natuurlijk is er wachten tot de bevalling, maar als ik me nu al zo voel is de mogelijkheid op een postnatale depressie weer stukken groter. Als ik nu behandeld word dan verkleinen we die kans weer.
De afgelopen 13 dagen vind ik de depressie heftiger geworden. De sombere momenten zijn namelijk nog somberder dan eerst. Ik werk nu minder en heb daardoor meer vrije dagen – maar aan de andere kant dus ook veel meer momenten om in paniek te raken, te piekeren, enorm hard te janken of om somber te zijn.
Om de reden dat ik bang ben voor een nog heftigere depressie heb ik besloten te starten met anti-depressiva. Heftig vind ik dat, maar het beste voor de baby is een stabiele moeder. En laat ik nou ook het beste voor de baby willen. Daarnaast is het NIET schadelijk voor Sjakie (de werktitel van onze baby!) en dat is ook echt even heel erg fijn.
En nu dan?
Hoe de rest van mijn zwangerschap gaat verlopen dat weet niemand. Ik ben nu halverwege (yeeeah!) en er gaat als het goed is een hoop veranderen in de komende 4 weken. Zo lang duurt het voordat de anti-depressiva zijn werk gaat doen.
Ik bleef toch de hele tijd ergens hopen dat ik nog ga genieten van de zwangerschap maar de psychiater maakte het redelijk duidelijk “laat het genieten los” zei ze. “Ons doel is om je minder depressief te maken zodat jij stabiel wordt. Er is ook een grote kans dat je er helemaal niet van gaat genieten.”
Wat ze zei gaat nog vaak door mijn hoofd en dat probeer ik nu te verwerken.
Wish me luck guys!
xx
