Lieve jij,
Ik wil je even een hart onder de riem steken. Je hebt namelijk nét gehoord dat je een intolerantie hebt. Misschien is het je eerste intolerantie of allergie, misschien ben je ze stiekem aan het verzamelen en is dit je tweede, of je derde of wie weet hoeveel dingen jij al niet mag.
Hé het is oké om even keihard te janken hierom. Het is volledig begrijpelijk dat je nu eigenlijk even niks anders voelt dan woede. Ik snap het als je nu enorm behoefte hebt om dikke stukken kaas te eten als je net hebt gehoord dat je een lactose-intolerantie hebt. Of dat je brood, pasta, pizza, koek of chips met gluten wilt eten als je net gehoord hebt dat je Coeliakie hebt.
Het is normaal om even boos te zijn op de wereld, om het oneerlijk te vinden dat jij dit hebt. Om je je af te vragen waar je het in hemelsnaam aan te danken hebt.
En wees boos, huil, stomp een bokszak in elkaar, trek een fles wijn open, eet een heel groot stuk kaas, vreet een pak koekjes leeg. Wat kan jou het even schelen. Doe vandaag – in sommige gevallen voor de laatste keer – even nog iets wat je vanaf morgen niet meer mag doen.
Morgen is namelijk een nieuwe dag. Dit is de laatste dag van je huidige leven en vanaf morgen is alles anders. Het is een nieuw begin en – als het goed is – een begin naar een beter leven omdat je je niet meer rot voelt, omdat de dingen die in jouw lijf verkeerd gaan weer iets beter gaan werken nu. Misschien duurt het een dag voordat jij je weer goed voelt, misschien duurt het 6 maanden.
Soms is het gewoon allemaal even heel erg kut.
Weet dat ik je begrijp. Ik heb hetzelfde meegemaakt en ik ben ook boos geweest. Wat zeg ik? Soms – zeker nadat het fout gegaan is met eten – ben ik ook nog boos. Dan heb ik er even allemaal geen zin meer in. Die dagen heb je nou eenmaal.
Ik ga je nu niet vertellen dat het goedkomt want dat weet je zelf ook wel. Ook al is het diep van binnen. Je gaat het rad – en daarmee jouw eetpatroon – gewoon weer opnieuw uitvinden. Ja, dat kan even lastig zijn maar dat komt wel goed. Geloof me. Soms hoef je even niet te horen van anderen dat ze zeggen ‘het komt wel goed’. Makkelijk praten want jij moet ermee leven. En soms je partner ook – want die leeft misschien wel met jou! Het boeit even niet dat mensen oplossingen gaan zoeken voor je. Dat komt allemaal morgen wel.
Voor nu zeg ik; geniet nog een laatste keer. Zet een enorme tranentrekker op en laat de tranen maar komen. Soms is het gewoon allemaal even heel erg kut. Ik snap hoe je je voelt.
Ik spreek je morgen gewoon weer!
Liefs,
Carlijn
