De ziekte Coeliakie en vakanties gaan niet altijd samen. Het blijft een uitdaging en brengt altijd een risico met zich mee. Lysanne ging op vakantie en blogt vandaag over haar ervaringen.
Vorige week waren manlief en ik even samen een paar dagen op mini-vakantie naar Istanbul. Ons kroost laten we achter bij opa en oma, met een gerust hart en een klein tasje met crackers en pindakaas. Alle andere dingen staan standaard bij opa en oma in de kast. Na een paar uurtjes vliegen, staan we op het vliegveld en kan onze midweek beginnen.
De eerste ochtend zitten we in de ontbijtzaal. Een buffet met voor elk wat wils, niet heel erg uitgebreid, maar voldoende keus. Ik zie wit brood, bruin brood, stokbrood. Yoghurt met bakjes rozijnen, muesli, zemelen en cornflakes en daarnaast nog wat fruit en beleg.
We vullen ons bordje en gaan lekker zitten. Ik zie gelijk dat bijna alles op onze borden gluten bevat. Ik maak natuurlijk gelijk de opmerking dat ik blij ben dat we ons meisje thuis hebben gelaten, want wat zou zij hier nou moeten eten?
Zoals altijd staat manlief hier veel nuchterder in. Die zegt gelijk dat je brood mee kunt nemen uit Nederland. De discussie komt al snel op gang. Wat eet je de rest van de dag dan? Hoe doe je dat in een land waar je de taal niet van kent? Er zijn natuurlijk handige dieet kaartjes om mee te nemen, maar toch? Overal zie ik beren op de weg en manlief wuift alles weg en zegt dat mensen met coeliakie echt wel op vakantie kunnen in het buitenland. En dat ze daar echt niet verhongeren en allemaal met klachten thuiskomen.
De rest van de dag let ik extra op al het eten dat ik zie. En geloof me, in Istanbul zie je veel eten. Het een ruikt nog lekkerder dan het ander. Maar toch blijft in mijn hoofd rondspoken of het eten wel of niet glutenvrij zou zijn.
In Nederland probeer ik ook zo min mogelijk buiten de deur te eten, ook al is daar deze handige lijst met glutenvrije restaurants in Utrecht. Bij familie en vrienden durf ik het wel aan. Maar in een restaurant… dat blijft toch wel spannend. Ik heb ondertussen een scenario aan smoezen bij de hand die ik te pas en te onpas uit mijn mouw kan toveren. Als ik denk aan uit eten in het buitenland (en daar valt België ook onder, ook al kun je daar gewoon in het Nederlands tekst en uitleg geven) dan kan dat al spontaan in een geestelijke hyperventilatie aanval veroorzaken.
Het staat als een paal boven water. We gaan dit jaar op zomervakantie en wel op een plek met een eigen koelkast en eigen kooktoestel. Dat is de enige manier waarop ikzelf ook echt kan ontspannen en van mijn vakantie kan gaan genieten.
