Over het algemeen gaat het best goed met mij en ‘the big C’. We hebben elkaar gevonden, ik weet goed hoe ik mijn glutenintolerantie in bedwang kan houden alleen andersom wil het nog wel een botsen.
Soms, heel soms wil ik er namelijk even echt totaal niks van weten. Dan ben ik zo boos, zo verdrietig en wens ik dat mijn darmen gewoon weer ‘normaal’ zijn. Dat ik niet ontzettend ziek wordt van één stom kruimeltje.
Ik heb een haat-liefde verhouding met mijn glutenintolerantie
Er zijn altijd een paar momenten in het jaar waarop ik ontzettend baal en waarop ik boos word. Boos op mezelf, boos op de mensen die er geen rekening mee ‘willen’ houden (zo lijkt het dan, ik snap ook wel dat ze me niet ziek willen maken maar de kennis is er niet) en boos op de gluten. Waarom maakt dat ene eiwitje m’n darmen nou kapot?
Zo zijn de weekendjes weg, vakanties en feestdagen met mijn familie én schoonfamilie toch wel echt het rottigste en verwens ik even alles en iedereen.
De kerstdagen komen eraan en als jij ook een intolerantie hebt voel je misschien de bui al hangen: je moet non-stop (!) opletten.
Geen relaxte kerst, even lekker niksen, even ontzettend veel eten, drinken en genieten. Nee, je moet met alles opletten of er niemand brood in jouw glutenvrije sausje dipt, of mensen die wat meenemen voor het buffet of dat wel volledig glutenvrij gemaakt is. Of je moet echt 100% voor je eigen eten zorgen. Dat is natuurlijk niet leuk als je ergens anders wordt uitgenodigd.
Waarom word ik dan zo boos als blijkt dat ik dus zelf mijn eigen eten moet meenemen? Dat vroeg ik me gisteren dus af en het zijn zelfs meerdere antwoorden:
- Omdat ik al 24/7 aan mijn intolerantie moet denken en het gewoon met de feestdagen eventjes niet meer wil.
- Omdat ik het idee heb dat ik toch wel echt hard werk om mensen te helpen die een glutenintolerantie hebben maar het dus nog niet zijn vruchten af werpt?
Kan ik dan de mensen met wie ik de feestdagen doorbreng dan de schuld geven?
Nee. Het liefst doe ik dat natuurlijk wel. Ze kunnen me namelijk bellen en ik leg ze met alle liefde ALLES uit over mijn ‘rare dieet’ en hoe ze kunnen voorkomen dat ik ziek word. Maar zij worden niet ziek, zij zijn er niet bij en zij hebben tot op zekere hoogte een idee. En dat zie ik bij zoveel mensen. Van de mensen die het dichtst bij mij staan tot de mensen het verste van mij af. Ik durf te wedden dat 9 op de 10 mensen geen idee heeft wat Coeliakie is, wat het met je doet en wat gluten ECHT zijn.
Ik probeerde het gisteren aan mijn vriend uit te leggen maar dat is niet te begrijpen. Hij kan het tot een bepaalde hoogte snappen maar alleen iemand met een intolerantie kan begrijpen hoe vervelend dit is.
Ik was dus boos.
Boos op Coeliakie. Boos op gluten.
Maar zoals ik al zei, ik heb er ook plezier van!
Want als ik dit niet had gehad, had ik dit werk niet gehad en had ik niet zoveel mensen kunnen helpen. Zonder Coeliakie had ik nooit mijn kookboek uitgebracht. Zonder Coeliakie vond ik koken echt een stuk minder leuk en had ik een aantal onwijs leuke vriendinnen nooit leren kennen!
Er is nog zoveel werk te doen op het gebied van voedselintoleranties. Ik zal niet rusten voordat ik (en daarmee jij ook) veilig uit eten kan, dat mensen er vanaf weten en dat het leven een stukje makkelijker wordt.
Maar nu eerst de kerstdagen doorkomen. De oplossing voor de brunch? Zelf mijn brunch meenemen en maken maar dan echt extreem lekker. Dat er jaloerse blikken zijn. Dat het water mij en de anderen in de mond loopt. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.
En het diner? Daar maak ik samen met mijn moeder (die heeft ook duizend intoleranties) het gehele buffet. Dan weet ik dat ik alles mag, dat het lekker is én dat ik niet hoef op te letten.
Heb jij je ook aan je glutenintolerantie geïrriteerd in het kader van de feestdagen? Spuw je gal! Vandaag mag je even helemaal los (doe dat dan even in de comments hieronder).Â
Fijne kerstdagen!
