Dat in het derde trimester de hoeveelheid zwangerschapshormonen weer toenemen is me ondertussen maar al te goed duidelijk. Waar ik het de vorige keer nog een hellweek noemde, was ik niet eens voorbereid op wat er daarna allemaal kwam.
In de afgelopen 2 weken ging het van laag naar nog lager naar hoog. Hadden we angst, waren we bang en waren we ook even weer heel gelukkig en uitgerust. Wat een rollercoaster zeg. NIET normaal. Dat we nog op onze benen staan vind ik af en toe ook wel echt mega bijzonder. Maar goed. Ik zal je even meenemen in onze afgelopen twee weken.
Ik werd namelijk in de nacht van donderdag op vrijdag wakker met veel pijn rondom mijn middenrif. Had een benauwd gevoel, kreeg het idee dat iemand met twee vuisten in mijn rug aan het duwen was, en had vooral het idee dat er een heel strak elastiek om mijn middel heen zat.
Nu wist ik ook dat dat niet echt een goed teken was. Maar goed, eigenwijs als ik ben ging ik ’s ochtends eerst eventjes werken (hé, de zaak moet ook runnen) met een paracetamolletje in m’n mik. Daarna toch maar even het ziekenhuis gebeld en ik moest direct komen. Dat hadden we dus even niet verwacht! Daar ga je dan.. op je vrijdagmiddag ‘even’ naar het ziekenhuis. Plassen in een potje, bloeddruk meten, 45 minuten aan de hartmonitor, nog een keertje bloedprikken, verloskundige die je buik en rug even goed onderzoekt en tussendoor een hoop wachten. Paar uur later waren we gesloopt!
Ik had geen normale zwangerschapsvergiftiging. Dat werd gelukkig snel duidelijk. Maar het HELLP-syndroom werd wel genoemd en daarvoor moest ik dus bloedprikken en kreeg ik de uitslag zaterdag. De pijn in mijn rug? Die werd dus veroorzaakt door mijn nieren. Ik moest (en moet nog steeds) veel water drinken. Daar kon ik me wel in vinden want ik ben daar namelijk niet de beste in. Ik heb gewoon geen dorst.
Zaterdag was de pijn nog niet weg maar kregen we wel het telefoontje dat er niks aan de hand was. Ja.. ietsje pietsje verhoogde leverwaarden maar helemaal niks om je zorgen om te maken. Nou goed. Even uitzingen dus. De pijn is nu weg.. komt af en toe nog tevoorschijn en vooral mijn maag moet het afzien door de voetjes die er de hele tijd in beuken. Gelukkig zijn er Rennies.
Maar goed. Raar begin van je weekend dus. Ik moest maandag en dinsdag presentaties geven in Nieuwegein. Heel leuk maar uiteraard ook knetter vermoeiend. Ah well.. gewoon doorgaan.
Je voelt hem natuurlijk al enigszins aankomen want zaterdag ging het mis. Ik dook het zwarte gat in. En diep ook. Ik zat er meer doorheen dan dat ik er ooit doorheen heb gezeten. Ik zag absoluut geen uitweg meer, was extreem depressief en wist niet meer waarom ik in hemelsnaam op de aarde was. Het klinkt misschien extreem maar zo was het – op dat moment – ook voor mij. Ik had het TOEN niet erg gevonden als ik op dat moment was gaan slapen en nooit meer wakker was geworden. Ik heb op het punt gestaan om de spoedeisende hulp te bellen. Maar ja.. spoedeisend vond ik het dan ook weer ergens niet?
Gelukkig – en ik zeg echt gelukkig want ik wil absoluut niet dood – was er ook nog een mini-stemmetje ergens heeeeeel ver weg die tegen mij zei dat ik naar bed moest gaan en dat ik de volgende dag gewoon een dosis antidepressiva in moest gaan nemen. Dat heb ik dus gedaan en zondag leek de zon weer een beetje te schijnen. Ik had een uur nadat in een normale dosis had ingenomen mega mega last van de bijwerkingen – kauwende kaken, hele tijd gapen, klein beetje afwezig zijn, kosten, diarree – maar ik zat niet in de put. Ik had eventjes geen zwarte wolk en voelde me eindelijk weer een klein beetje Carlijn. En man, dat was prettig! Ik was vrolijk, was niet aan het piekeren, had even geen angsten en kon gewoon werken. Ja, ik was in de avond een duffe dodo. Bleef lekker lang op de zaak hangen omdat ik me daar prettig voelde en had veel knuffelbehoefte dus lag met de nieuwe knuffel van Sjakie op de bank. Als Jeroen er niet is moet je wat he?! haha.
Maar goed, gisteren was echt een hele prettige dag. Jeroen was relaxt omdat hij merkte dat ik relaxter was. En dat is natuurlijk altijd eventjes goed. Gewoon even weer onszelf zijn en lekker met z’n tweetjes genieten. Heb ik maandag anti-depressiva ingenomen? Nee zeker niet, had ik nog steeds last van bijwerkingen? Yep!
Nu – dinsdagochtend – zijn de bijwerkingen verdwenen, heb ik niks meer ingenomen en mag ik morgen naar de psychiater. Even overleggen hoe en wat.
Want voor mij hebben de anti-depressiva geen 4 tot 6 weken nodig om te werken. Geef me een uur en ik lig er vanaf. Wellicht is het omdat het druppels zijn, wellicht komt het doordat ik er gewoon mega gevoelig voor ben? Ik hoop er morgen achter te komen. Maar een fijn redmiddel vond ik het op dat moment wel.
Wil ik nu volle bak starten met de anti-depressiva? Hell no! Ik hoef me niet de hele tijd als een vage dodo te voelen. Maar voor mij was het dé manier om de noodsituatie (zo voelde het) achter me te laten. De pijn van m’n nieren is weg, de depressie is even op de achtergrond (we weten alleen niet voor hoe lang) en de angst dat er iets mis kan zijn is er ook niet meer.
Één ding is zeker, het is in ieder geval nooit saai hier bij ons.
