Ik maak het mezelf af en toe niet makkelijk. Nu heb ik natuurlijk al een verplicht gluten- en lactosevrij leven maar er zijn ook dingen die ik niet lekker vind.
Ik ben vroeger een lastige eter geweest. Nu MAG ik heel veel dingen niet eten terwijl ik dat wel zou willen. Vroeger wisten we niet dat ik Coeliakie had maar vond ik bepaalde dingen echt niet lekker. Zo vonden wij het altijd essentieel dat er één soort mayonaise was en niet de Zaanse uit zo’n tube. Die vonden we te zuur, kregen we echt niet weg. We waren lastig met eten, dat is een ding wat zeker was.
Maar het product waar ik het meest een hekel aan had was pasta. In alle soorten en maten.
Ik kan me de dagen nog herinneren dat we vroeger macaroni aten. In mijn optiek aten we dat VEELS te vaak (ik denk het dat één keer per week was en dan de avond dat mijn broertje moest voetballen want hij kon beter voetballen met macaroni/spaghetti in z’n mik) maar goed. Macaroni dus, met een heerlijke pastasaus (tomatensaus met gehakt en veel groente erin).
Maar ik vond het niet te eten. En dat ligt echt niet aan de kookkunsten van mijn moeder want die kan heerlijk koken maar dat lag (achteraf gezien) aan de gluten die erin zaten. Ik at altijd een heel klein beetje, één schepje macaroni of spaghetti was meer dan genoeg. Lasagne daarentegen vond ik weer heerlijk en at ik graag.
Nu zijn we jaren verder en weet ik alweer een hele tijd dat ik Coeliakie heb. En dan worden dingen ineens logisch. Zo is het voor mij nu volkomen logisch dat ik pasta niet lekker vond. Mijn lijf zei het namelijk al. Zo snel vol zitten van één schepje pasta met twee scheppen pastasaus? Dat is eigenlijk best vreemd.
Als ik nu ook vaak vertel aan mensen dat ik Coeliakie hoor ik vaak ‘Mag je dan geen pasta meer?’ en zeg ik inderdaad dat ik geen pasta meer mag. Ik mis het ook niet. Ik mijn optiek is het nooit lekker geweest. Wat ze er ook doorheen deden; ik eet de rest eruit en de pasta laat ik liggen.
Maar nu woon ik al een hele tijd samen (wat zeg ik? Ik ben zelfs verloofd) en vriendlief die heeft geen Coeliakie maar eet wel glutenvrij mee. Nu ging hij laatst voor me koken want we hadden gave glutenvrije pasta’s in huis. Pasta met kip en allemaal lekkere dingen erin.
Mentaal gingen alle alarmbellen af ‘NIET ETEN’, ‘JE WORDT ZIEK’, ‘NIET DOEN!’.
Daar zat ik dan. Aan tafel, met mijn bord pasta voor mijn neus. Ik zag er tegenop om een hap te nemen. Wat als ik ziek word?
Ik was in gevecht met mezelf.
Ik merkte dat mijn hele lijf op spanning stond, ik wilde het echt niet eten. Ja het is glutenvrije pasta maar dat kreeg ik er niet in. Mentaal gingen alle alarmbellen af ‘NIET ETEN’, ‘JE WORDT ZIEK’, ‘NIET DOEN!’. Natuurlijk wist ik echt wel dat het glutenvrije pasta was, ik heb gezien hoe het door Jeroen bereid werd, heb de verpakking gezien maar het lukte me niet.
Ik was in gevecht met mezelf. De tranen liepen over mijn wangen (ik voelde me een aansteller maar was echt bang om de pasta te eten) toen ik eindelijk besloten had een hap te nemen. Ik heb drie happen op en daarna alle kip en andere ingrediënten eruit gegeten. Die waren heerlijk. De pasta niet.
Ik heb dus blijkbaar een pastafobie, of een trauma. Hoe je het ook wilt noemen, glutenvrije pasta (in welke vorm dan ook) gaat er bij mij echt niet in.
Bang voor pasta. Als foodblogger. Het moet niet gekker worden.
Ps. Op Instagram geef ik deze week 4 onwijs leuke tarwevrije en glutenvrije noodles weg!Â
