Ik ben ondertussen alweer 31 geworden, ben een kersverse newlywed, woon samen en heb een leuke blog! Je snapt vast wel dat ik wekelijks de vraag krijg of ik al zwanger ben? Meestal gaat dat aan de hand van ‘wil je een wijntje? Of wat fris?’. En dan hopen ze dat ik voor fris kies omdat mensen denken dat ik een kind op de wereld ga zetten. Ik wil niet weten hoeveel weddenschappen er zijn over wanneer ik in verwachting ben dus ik kan het je maar beter vertellen…
Ik ben niet zwanger.
Als je zwanger bent krijg je namelijk ook een dikke buik en is andere kleding best wel handig. Een normale broek met een mega hoge taille van stretchstof; ze noemen het ook wel positiekleding of zwangerschapskleding.
Nu is het wel zo dat ik af en toe zwanger lijk.
Ik ben niet fantoom zwanger zoals honden dat kunnen zijn maar ik heb Coeliakie. Als je Coeliakie hebt dan kunnen er namelijk bijzondere dingen met je darmen gebeuren. Één gluutje kan ervoor zorgen dat je echt een dikke buik hebt. Niet zomaar een dikke buik maar echt een ‘hé, je lijkt wel 5 maanden zwanger-buik’.
Ik heb altijd van die periodes. Zo gaat het rustig een kwartaal perfect en heb ik helemaal geen glutenfouten en het andere kwartaal word ik er meerdere keren door gevloerd. Laatst was het ook zover. Mega kotsen (ik hoop dat je nu niet aan het eten bent), naar de wc rennen en zo intens moe zijn! En dan heb ik het nog niet eens over mijn opgeblazen darmen. Waar ik ’s ochtends mijn broek nog zeer gemakkelijk dicht krijg, krijg ik na een glutenfout mijn knoop voor geen goud meer dicht. Dan maar met een open broek op de bank.
Je voelt je al een dikke koe
De dagen erna wijde jurken aan want tja, je voelt je al een dikke koe dan wil ik niet dat anderen dat kunnen zien. Het zal vast allemaal wel meevallen vanuit het perspectief van een ander maar toch.
Er waren laatst vrienden bij ons die net een baby hadden gekregen en ik vertelde dat ik twee dagen geleden gevloerd was door de gluten en dat ik opgeblazen was. ‘Maar Carlijn, waarom koop je dan niet een zwangerschapsbroek? Die zit super lekker om je buik en drukt nergens op!’
Ik vond het vreemd maar ook ergens een goed idee. Waarom zou ik niet een keer een broek gaan passen als ik in een opgeblazen modus ben?
Zo gezegd zo gedaan en het was een rare gewaarwording. Eigenlijk trok ik het heel slecht. Er gingen allerlei gedachten door m’n hoofd heen: ‘Waarom is mijn lijf zo? Waarom blazen mijn darmen altijd op? Waarom heb ik die pech? Waarom kan ik niet gewoon paleo eten zodat dit niet gebeurt? Waarom heb ik Coeliakie? Wat is het fucking nut ervan? Dat ik m’n schaamte voorbij moet gaan en positiekleding moet kopen? Dat ik me zo vaak verrot moet voelen? Dat mijn energie zo erg wisselt omdat het intern niet goed is?
Waarom is mijn lijf zo?
Dat ik soms mijn kleren niet meer pas ligt vaak niet eens aan mijn gewicht maar aan mijn darmen. Hoe irritant is dat zeg! Dat nu naar de afdeling voor zwangere vrouwen ging vond ik eigenlijk nog irritanter.
Maar ik had de broek aan, een super fijne strakke zwarte skinny met mega stretchstof aan de bovenkant. Man man man.. wat een fijne gewaarwording voor mijn opgeblazen Coeliakie-buik. Geen pijn meer omdat ik mijn knoop dicht moest doen en ik kan toch gewoon een broek aan.
Bij deze doop ik dan ook alle zwangerschapsbroeken om tot Coeliakie-broeken. Voor het geval dat je gluten binnenkrijgt en helemaal kapot gaat. Dan heb je in ieder geval nog kleding die past. Én die lekker zit. Win-win toch?
En mocht het op een dag zover zijn heb ik alvast een broek!
Liefs,
Carlijn
