ZO! We zijn weer terug van weggeweest. Nou ja, de site is nooit offline geweest, ik ben ook niet weg geweest want je kan me bijna altijd wel vinden in The Food Club natuurlijk maar nieuwe blogs en recepten online zetten dat is al een tijdje niet gebeurd! Dus eerst maar eens even een update vanuit deze kant!
Het was me het jaartje wel 2022. En we zeiden hier ook niet ‘Gelukkig nieuwjaar’ maar gelukkig! Een nieuw jaar! We begonnen het jaar natuurlijk met een lockdown.. mochten we eindelijk open, kon dat niet want toen hadden we hier in huis allemaal corona. Ik ben op de mooiste datum van het jaar bevallen van onze mooie zoon Teun. Die nu alweer bijna 11 maanden is. We hebben de zaak weer open kunnen gooien, ik ben na mijn verlof weer aan het werk gegaan maar mijn gezondheid bleef me achtervolgen.
Ik heb altijd wat!
Ik roep altijd ‘ik heb altijd wat’ en dat is eigenlijk ook zo. Ik begon weer met werken en kwam eigenlijk best snel 6 kilo aan zonder het er aan te eten en ik heb natuurlijk een staand/lopend beroep dus minder bewegen deed ik ook niet. Het aankomen werd opgevolgd door pijn in mijn gewrichten. Beide enkels, knieën, polsen en vingers. Eerst had ik dat alleen in de nacht als ik eruit moest voor Teun.. maar later ook overdag.. vooral ochtenden en avonden. Had ik gewerkt en was ik klaar kwam het mega tevoorschijn. Zo naar en vooral pijnlijk. Daarnaast was ik ook echt ontzettend moe en laten we maar niet beginnen over de stemmingswisselingen!
Al jaren ben ik bezig met auto-immuunziekte kwartet! Ik heb flink wat auto-immuunziektes en ik was eigenlijk niet van plan daar Reuma aan toe te voegen. Ook ik heb mijn grenzen! Maar goed, omdat ik veel pijn had ben ik naar de huisarts gegaan en die stuurde me eigenlijk gelijk door naar de reumatoloog. Met het oog op al mijn andere auto-immuunziektes. Dolletjes.
De potentiële diagnoses…
Daar ging ik dan naar een dokter die echt verdomd veel op Ewout Genemans lijkt. Kreeg lichamelijk onderzoek, moest 6 buizen bloed afstaan, röntgenfoto’s laten maken van mijn voeten en handen en ik kreeg drie potentiële diagnoses (3 soorten reuma) en ook de optie dat ik ‘gewoon’ gewrichtspijn heb wat bij psoriasis hoort en daar kunnen ze niks aan doen.
Eind oktober mocht ik terug voor de uitslag! Nou werkt het ziekenhuis zo dat je online je onderzoeksuitslagen kan zien en ik snap die uitslagen vaak ook gelijk dus ik had zelf al geconcludeerd dat ik geen reuma had! Woohoo.. want laten we eerlijk zijn, reuma heb ik er liever niet bij.
Maar mijn TSH (schildklier stimulerend hormoon) waarde was wel te hoog! Zou het dan toch aan mijn schildklier liggen? Nu heb ik jaren geleden al eens een hele hoge anti-TPO gehad. Dat wil zeggen dat er veel antistoffen tegen mijn schildklier aanwezig waren in mijn bloed maar toen was alles nog normaal. Gelukkig dacht de Ewout Genemans look-a-like iets verder dan reuma en besloot gelijk mijn schildklier te checken. Dat vind ik echt onwijs fijn kan ik je vertellen. Maar ik zat daar dus met een te hoge waarde van mijn TSH. Dat betekent dat mijn lijf het moeilijk heeft met het aanmaken van het hormoon maar mijn T3 en T4 waren nog normaal dus mijn schildklier kan het nog wel.
Hartstikke leuk natuurlijk maar ik had wel vette klachten. Om er dus zeker van te zijn dat het je schildklier is moet je minstens 2 keer een afwijkende TSH hebben dus kon ik eind oktober nog een keertje bloed prikken om te kijken hoe mijn schildklier het op die dag deed. Ik had al zelf onderzoek gedaan over hoe en wat als je TSH te hoog is maar de rest niet et cetera.
Ik ging dan ook half november terug met het doel: ik ga hier weg met schildkliermedicijnen want ik heb flink wat symptomen die veroorzaakt kunnen worden doordat mijn schildklier het zwaar heeft. En de arts had gelukkig hetzelfde idee! Dus vanaf 16 november zit ik aan de levothyroxine. Hatsikidee!
Maar werkt het? Zijn mijn klachten weg?
We zijn nu – 13 januari – bijna 2 maanden verder en ik voel me zo’n 75% beter! Mijn gewrichtspijn is zoveel minder, mijn vermoeidheid is ook zo goed als weg (oké even los van onze slechte slapers natuurlijk) en ik ben gestopt met mijn anti depressiva want ik voel me mentaal weer EINDELIJK mezelf.
En dat laatste vind ik misschien nog wel het meest bizarre van alles. Zo heb ik me al jaren niet gevoeld. In de zwangerschappen van de boys niet en ertussen eigenlijk ook niet echt. Wellicht dat dit dus al veel en veel langer aan de gang is dan die paar maanden.
Volgende week nog een gesprek met de arts en uitslag van bloedonderzoek van afgelopen week! We gaan het ervaren, in ieder geval ga ik nog niet stoppen met de medicijnen want we zijn er nog niet helemaal! Stay tuned voor de volgende update!
Heb jij nou ook last van je schildklier? Hoe ging dat bij jou! Vertel vertel!
