Dat pizza’s soms naar cornflakes smaken en gebakjes vaak naar kokos of amandel zodra je glutenvrij gaat en naar een vette bek verlangt of een sugar craving hebt, neem ik met liefde op de koop toe. Überhaupt al een geluk dat ik en m’n intoleranties in een tijd bestaan waarin er steeds meer te koop is voor patiëntjes zoals wij. Ik, de lastige klant, mag nog steeds af en toe komen eten bij vrienden. Ze maken speciaal voor mij recepten zonder gluten, lactose en m’n andere food handicaps waar ik op dat moment weer naar op jacht ben. “En anders halen we toch een frietje!†is de oplossing voor als het mis gaat. Na al die liefde kan ik het niet over m’n hart verkrijgen om te vertellen dat friet alleen 100% glutenvrij is als het niet in hetzelfde vet heeft gezwommen als de snacks.
Dus als het ‘moet’, dan moet het! Net als op wintersport. Een week lang een aanzienlijke dagelijkse dosis bier, wodka en/of dropshot. Daarnaast minstens een portie Kaiserschmarren (“mit sahne, bitteâ€), zo groot dat het over de rand van het bord bungelt. En na al die goddelijke ellende naar binnen te hebben gewerkt, ben ik de laatste die nog moeilijk doet over wat er allemaal wel en niet okee is aan een knapperige calzone met vier soorten druipende kaas of pita’tje bumperhond. Of wat er ook aan het spit hangt.
In de zomer ga ik wel eens naar festivals. En bij meerdaagse varianten, zoals Lowlands, beginnen broodjes kroket gedurende dag twee de macht over mijn normaal gesproken stalen discipline te krijgen. Ondanks dat Lowlands meerdere gluten- en lactosevrije opties biedt, kan ik de verleiding niet weerstaan als m’n festivalmaten bij aankomst op het festivalterrein brak een broodje kroket naar binnen duwen. Dus geef ik me er aan over. 5 keer (of toch 6?) binnen 24 uur. En na 2 jaar kroketonthouding was ik ervan overtuigd dat dit het lekkerste was dat ik ooit gegeten had.
Het hek is van de dam. De warme appelflap, die ik ietwat beneveld tegenkom in het loopje naar m’n tent, is ook de sigaar. Net als de koek die ik voor vrienden had meegenomen en die naast m’n hoofdeinde op me ligt te wachten. En ik heb genoten van elke hap. Straal vergeten dat dit niet goed voor me is, nergens aan denken en alleen maar keihard genieten. Schijt hebben. Dat de week – of soms zelfs weken – erna vervolgens geheel in datzelfde thema staan, is dan maar even jammer. Het was me elk wc-bezoek waard.
