Een paar dagen geleden deelde ik mijn ervaringen met anti-depressiva. Dat was me toch een partijtje intens. Ook als ik er nu over nadenk. Na 20 weken zwangerschap starten met anti-depressiva is gewoon echt wel heel erg heftig. Dan ben je eindelijk op de helft, krijg je dit ook nog op je bordje. Ik heb een lange – oké, oké, misschien veel te lang – blog geschreven over de afgelopen twee weken. Zelf kan ik dit niet teruglezen zonder te huilen. Ik schreef het ook hier en daar met een traan. Want van me af schrijven wat er allemaal gebeurd is werkt therapeutisch. Geloof me. Dus mocht je het willen lezen ga er dan even voor zitten, want ik neem je mee in deze heftige tijd.
Dat mijn zwangerschap geen pretje is, dat moge duidelijk zijn. Ondertussen zitten we al bijna op 22 weken (tijd vliegt nu serieus!) en Sjakie groeit als kool – mijn buik daarmee ook.
Sinds halverwege week 20 en mijn beslissing om geen anti-depressiva te nemen is er ook iets veranderd in mijn lichaam. Misschien is het stabilisatie van mijn hormonen. Misschien is het een knop die om gegaan is. Misschien is het het voedsel dat ik toch vaker nu binnenhof of misschien zijn het de maatregelen die ik heb getroffen (minder werken, stapje terug etc). Misschien is het wel alles bij elkaar maar het gaat een stukje beter. Ik ben er nog niet van overtuigd dat het 100% goed gaat maar ik ben zeker al weer iets meer Carlijn. En geloof me, dat is fijner voor iedereen en vooral voor mezelf en voor Sjakie. Ben ik helemaal stabiel? Zeker niet – ik blijf een zwangere vrouw! haha.
Het is mentaal echt een grote rollercoaster zeg. Ik ben iemand die in oplossingen denkt en niet in problemen.
Als ik nu terugkijk op de afgelopen 20 weken is er zo ontzettend veel gebeurd.
Nu kan ik gelukkig redelijk snel schakelen maar wat een rollercoaster. Als ik kijk naar het allereerste begin van de zwangerschap wist ik direct dat het raak was… we gingen namelijk op vakantie en ik wilde graag een bakkie koffie. Ik drink normaal gesproken helemaal geen koffie. En als ik het wel dronk was het met een schepje suiker. Maar nu wilde ik gewoon een bakkie koffie. Zonder melk, zonder suiker. Dat was het begin. Dat moment keken Jeroen en ik elkaar aan en dachten we beiden ‘volgens mij is het raak’. Dat je dan 10 dagen later een positieve test doet was ook bizar. Uiteraard doe je er nog 3 want je wil het toch zeker weten. haha.
“Vanaf week 12 voel je je echt van de een op andere dag goed!”
Ik begon redelijk snel met een opgeblazen buik, geen verrassing want als ik ergens snel last van heb zijn het mijn darmen. De opgeblazen modus was dan ook totaal geen rare gewaarwording. Ook was ik moe. Zo intens mega moe. Ik deed elke dag een middagdutje. Ging elke avond om uiterlijk 21:00 naar bed. Heel gezellig voor Jeroen ook maar ja.. deze babymachine gaat nou eenmaal even vroeg naar bed. Maar toen begon het kotsen. Ik noem het express geen misselijkheid want dat was het niet perse. Ik was niet de hele dag misselijk. Ik werd gewoon meerdere keren per dag misselijk en dan moest ik gelijk rennen naar de wc (of de prullenbak als de wc de ver was). Het was gewoon echt verrot. En iedereen heeft altijd een tip voor je. Dat is natuurlijk super lief maar het is heel erg moeilijk om je daar niet aan vast te gaan houden. Het begon met ‘vanaf week 8 wordt het kosten stabiel en dan zul je zien dat je vanaf week 12 je echt van de een op ander dag top voelt’. Dan hoop je dat dat zo is.. maar dat werd een teleurstelling.
Vanaf week 8 werd het niet beter, het bleef gewoon heftiger worden en het werd niet stabiel. Toen kwam week twaalf. Alles en iedereen zegt dat de misselijkheid stopt na week 12.. dan hoop je dat jij voor één keer gewoon normaal bent en volgens het boekje zwanger bent maar helaas. Het werd niet minder. Mijn stemming werd wel minder.
Er waren zoveel momenten waarbij het eigenlijk voorbij had ‘moeten’ zijn. Ik begon een hekel te krijgen aan de deadlines die mensen me vertelden. Het was toch niet waar. Een uitweg uit het kotsen was er niet. Ik heb bewezen dat het niet stabiel hoeft te worden bij week 8, het niet ineens als sneeuw voor de zon verdwijnt in week 12, dat het ook niet beter werd na 14 weken en ook de 16e week werd er niet perse beter op. Al die rot blogs, magazines, vrouwen met die roze wolk verhalen. Het bestaat niet en zwanger zijn is echt zo ontzettend verrot. De zwarte wolk was intens hard aanwezig. Ik zag geen uitweg meer. Er is geen licht aan het eind van de tunnel.
Maar na week 18 werd het kotsen verplaatst naar de avond, op stressvolle momenten, als ik heel erg moe was én als ik na 19:30 uur nog avond ging eten. Toen ik daar achter kwam ging het al iets beter en kon ik het wat vaker binnenhouden. Dit was voor mij stap 1.
“Ik wil niet meer zwanger zijn”
Maar ik vanaf week 13 kwam de depressie keihard doorzetten. Je hebt het natuurlijk niet van de een op andere dag. Laten we eerlijk zijn. Dit is echt opgebouwd in een paar weken tijd en kwam dus niet echt als een verrassing. Ik was (en ben) niet bekend met depressies. Nog nooit heb ik er zelf een gehad, maar dit voelde niet goed. Natuurlijk voel je zelf dat het niet goed gaat. Maar Jeroen voelde dat ook, die voelde het al langer en dankzij hem trokken we eigenlijk samen aan de bel.
“Ik heb het gevoel dat ik dit alleen moet doen. Is natuurlijk ook zo want het zit in mijn buik en mijn lichaam. Het is meer dat ik het gewoon slecht trek dat ik zoveel zwangere vrouwen ontmoet (op de zaak) bij wie het allemaal van een leien dakje gaat en die nergens last van hebben. Ik merk dat het misschien een soort jaloezie is, dat ik zo graag had gewild dat het niet zo zwaar was, lichamelijk en mentaal. En op dagen zoals vandaag wens ik echt dat ik niet meer zwanger was en kan ik niet meer stoppen met huilen.”
Een van die dagen erna deelde ik mijn zwangerschap op Instagram. Wat een lieve reacties kwamen daarop. Ik voelde me iets minder alleen. Ik bood mijn excuses regelmatig aan Jeroen aan. Ik vond het ook zo oneerlijk voor hem. Je gunt hem ook gewoon dat ik een relaxte zwangerschap heb. De weken erna ging het eigenlijk met ups & downs. Ik wilde minder werken maar dat kon niet direct – en dan blijf je toch een ondernemer dus die stap zetten is al mega lastig.
Het is heftig om mijn berichten terug te lezen maar ergens ook wel weer goed. Het helpt mij te beseffen wat er gebeurd is. Ik zie berichtjes waarin ik Jeroen vertel dat ik gewoon niet meer zwanger wil zijn, dat ik merkte dat ik weer debbie downer werd en de wolk alleen maar zwarter zag worden. Er was op 24 oktober 2018 voor mij geen uitweg meer en ik wilde dit niet meer. Niet meer zwanger zijn, geen horecazaak meer, geen gezeur meer aan mijn hoofd. Gewoon simpelweg niks meer. Dat dacht ik alleen maar. Ik dacht zelfs aan de dood. Ik had absoluut geen plannen om een eind aan mijn leven te maken maar ik dacht wel vaak aan de dood. Te vaak.
“Je hebt een depressie”
Vanaf die dag werd het anders. Jeroen besloot aan de bel te trekken. Hij was aan het werk, had mijn ouders gebeld of ze alsjeblieft naar mij wilden komen. Dat mijn ouders kwamen was ontzettend fijn maar tegelijkertijd zo confronterend. Je wilt je ouders niet tot last zijn of zich zorgen laten maken om jou. Maar goed, onvoorwaardelijke liefde voelt altijd veilig. Hetzelfde moment adviseerde mij om de huisarts te bellen. Ik wist ook nog wel ergens dat ik niet helemaal helder meer was en aangezien ik Jeroen voor de volle duizend procent vertrouw belde ik de huisarts. Direct de volgende dag kon ik terecht en daar was de eerste keer dat het door een zorgprofessional tegen me gezegd werd; “je hebt een depressie”. Daar was ik dan maar mooi klaar mee.
De afdeling gynaecologie werd direct ingeschakeld en ik zat weer een dag later alweer bij de gynaecoloog voor een gesprek. Daar was de tweede keer de diagnose: een zwangerschapsdepressie. Er werd gelijk van alles uitgelegd ook over het gebruik van anti-depressiva. Alle risico’s die voor mij gelden – en voor de baby – werden benoemd. Wat ze exact zei kan ik niet herhalen. Ik zie mezelf nog daar zitten, tranen rolden over mijn wangen en er werd gezegd dat het goed was dat ik het erkende dat ik een depressie had. Dit was natuurlijk een achtbaan.. waar je op woensdagmiddag nog niet de stempel depressie had maar je wel depressief voelde heb je 48 uur later een verwijzing in je handen voor de psychiater en heb je een zwangerschapsdepressie en dat (h)erken je zelf dus ook. Woh.
Of ik die week erna al bij de psychiater zat weet ik al niet eens meer. Het eerste gesprek was in ieder geval erg emotioneel. Ik begon na één seconde al te huilen omdat ik het zwaar vond om daar te zitten. Ik ben niet iemand die naar een psychiater gaat. Een psycholoog dat is prima maar echt naar het ziekenhuis.. dat was wat hoor. Het voelde voor mij of er een taboe op zat. Dat is dan erg lastig kan ik je vertellen.
Die avond ervoor was thuis de bom gebarsten. Ik was razend op Jeroen – waarom? geen flauw idee – en daarna werd het me allemaal te veel. Na heel veel woorden gevolgd door tranen, dikke knuffels en een goed gesprek kwam het hoge woord er bij mij uit; “ik wil gewoon een pil die ervoor zorgt dat ik me zo snel mogelijk niet meer zo slecht voel”. Dat IK zeg dat ik aan de medicijnen wil is echt uitzonderlijk. Ik ben daar namelijk echt totaal geen voorstander van en wilde het graag op natuurlijke wijze oplossen. Maar ik zag geen uitweg behalve antidepressiva.
“Ga er maar vanuit dat je niet meer gaat genieten”
We hadden twee gesprekken. De eerste met de arts-assistent en daarna met de psychiater. Het tweede gesprek daarin werd het plan van aanpak besproken en vertelde ik dat ik bang was voor mezelf en mijn gedachten want als dit zo verder zou gaan, hoe heftig zou het dan worden? Ik had dat nog nooit echt hardop gezegd maar ik zat hier toch en liet alles eruit.
Ik mocht kiezen tussen een drietal behandelmethodes. Alleen antidepressiva, antidepressiva in combinatie met gesprekken of alleen gesprekken. Dat ik gekozen heb voor antidepressiva met gesprekken was op dat moment – en in mijn ogen – de allerbeste optie. Zo snel mogelijk deze enorme dip stabiliseren en hopen dat het allemaal gewoon wat minder somber werd.
“Ga er maar vanuit dat je niet meer gaat genieten” zei ze. Ik hoor het haar nog zeggen. Helemaal kapot van de gesprekken van die dag kwam dit binnen en ik kon alleen maar denken “oh”. Helemaal leeg verlieten we het ziekenhuis. Ik kon even niks meer, niet meer praten, niet meer denken. Ja, er was een heel zwaar kleed van mijn schouders getild. Ik voelde me opgelucht dat er hulp was maar tegelijkertijd ook heel klein dat ik het niet zelf op kon lossen. Ik voelde me fijn dat ik Jeroen had die me zo heeft geholpen deze stap te zetten maar ik voelde me ook intens verdrietig.
Een week later startte en stopte ik met de antidepressiva. Het kotsen was vlak voor de start al iets minder geworden (reeks van 4 dagen kostvrij!) alleen de antidepressiva gaf me bijwerkingen. Ik werd extreem vlak, duizelig, verward, heel erg misselijk, mijn darmen waren van slag, ineens versnelde hartslag op bepaalde momenten, ik was nog verder van mezelf verwijderd dan met alleen een depressie, kreeg trekkende kaken, zat de hele dag te gapen, kon niet meer normaal praten, lezen of tv-kijken en was ineens midden in de nacht klaarwakker en hing boven de wc. Naast dat alles voelde ik de baby niet meer vanaf het moment dat het bij mij begon te werken. Ik stopte na drie dagen want dit was niet doen en kreeg er gelijk een hele actieve baby voor terug. Alsof hij alle bewegingen van de afgelopen dagen even in moest halen.
Nu ben ik weer anderhalve week verder, bijna 22 weken zwanger en het gaat mentaal en fysiek echt een stuk beter. Ja, ik gooi helaas zo nu en dan mijn eten er nog uit maar heb aan de andere kant echt honger als een paard. Nu eet ik gewoon soms te veel of te vet – mijn honger is niet te stillen!! – en dan komt het eruit. Afijn, kunnen we handelen. Ik hou nu ook al 1,5 week elke ochtend mijn zwangerschapsvitamines én probiotica binnen.
Het feit dat mijn lijf weer voeding krijgt, de juiste vitamines en mijn darmen rustiger zijn door probiotica lijken mijn hormonen een heel stuk stabieler dan voorheen. Ik heb echt zo ontzettend veel meer normale dagen dan sombere dagen. Heb geen heftige donkere gedachten meer gehad en ik ben een stuk relaxter en minder prikkelbaar. Ik werk zelfs weer ietsje meer, ben een stuk gezelliger voor Jeroen en met mensen afspreken begint langzaam weer ergens leuk te lijken. Ja, ik begin nu last te krijgen van andere zwangerschapskwaaltjes maar die zijn te overzien.
Of het tij nu volledig gekeerd is durf ik echt nog niet te zeggen. Ook de psychiater zou me niet de stempel depressie geven op basis van onze laatste afspraak (afgelopen donderdag).
Hoop ik nog steeds dat deze zwangerschap snel voorbij is? Jazeker. Ben ik altijd even vrolijk? Nee. Moet ik nog een hoop dingen verwerken? Absoluut. Is mijn lijf nu van deze horror hormonen af? Wie zal het zeggen.
Tot nu toe is het één groot acceptatietraject geweest waarbij mijn hormoonspiegel volledig van het pad was en mijn lijf deze hoeveelheid hormonen gewoon niet op een fijne manier kon verwerken. Maar ik ben al wel een stuk meer de oude Carlijn en dat is heel erg fijn. Die bandenpijn, nare dromen en nesteldrang nemen we gewoon op de koop toe. Daar valt wel iets voor te verzinnen.
Nu begin ik pas echt te waarderen wat voor goud je in handen hebt als je je mentaal goed voelt.
Liefs,
Carlijn
